Εικαστικός: «Οι ημέρες του ΄Ιμερου» ατομική έκθεση της Κατερίνας Καραγιάννη-Ιατροπούλου στη Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά

Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2014

«Οι ημέρες του ΄Ιμερου» ατομική έκθεση της Κατερίνας Καραγιάννη-Ιατροπούλου στη Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά

Η Κατερίνα Καραγιάννη Ιατροπούλου παρουσιάζει την καινούργια της δουλειά !
Την Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου, στις 8 μμ., και υπό την αιγίδα του Δήμου Πειραιώς, θα γίνουν τα εγκαίνια της έκθεσης της Κατερίνας Καραγιάννη-Ιατροπούλου με τίτλο: «Οι Ημέρες του Ίμερου», στη Δημοτική Πινακοθήκη του Πειραιά εκεί που ήταν το παλιό ταχυδρομείο, στο όμορφο μέγαρο του Τσίλερ, ( Φίλωνος 29), κοντά στο Δημοτικό Θέατρο, που θα διαρκέσει μέχρι τις 14 Σεπτεμβρίου. Ώρες λειτουργίας της έκθεσης ( 6μμ – 9μμ).

Η κριτικός και ιστορικός τέχνης Αθηνά Σχινά γράφει για την έκθεση:

«Η Κατερίνα Καραγιάννη – Ιατροπούλου είναι μια χαρισματική εικαστική δημιουργός.

Μπορεί με άνεση να διαπραγματεύεται εκφραστικά, διάφορα ιδιώματα, από εκείνα π.χ. της νέας παραστατικότητας, του σύγχρονου εξπρεσιονισμού, μέχρι ορισμένα που χαρακτηρίζουν την χειρονομιακή αφαίρεση.

Όποιο στοιχείο επιλεκτικά, συνδυαστικά και ρυθμοτεχνικά χρησιμοποιεί, είναι βαθειά αφομοιωμένο και μεταπλασμένο σε μια προσωπική, δική της γραφή. Η οποία και στοχεύει στην ανάδειξη της ατμόσφαιρας, του ύφους και των δονήσεων που της προκαλεί η εκάστοτε πραγματικότητα.

Τα ερεθίσματα που η ζωγράφος αντλεί από το περιβάλλον ή από ό,τι συγκινεί κάθε φορά το βλέμμα της, έχει την ικανότητα να τα εσωτερικεύει, αποδίδοντας στις επιφάνειές της την «ποιητική» της εικόνας.

Έτσι ώστε προσελκύοντας τον θεατή, να τον μετατρέπει σε συμμέτοχο μιας ουσιαστικότερης αλήθειας που λαμβάνει, αφ’ ης στιγμής εκείνος, αβίαστα από την πλευρά του, καθώς προσεγγίζει τα έργα της, κινητοποιεί τον νου και ταυτόχρονα δραστηριοποιεί την φαντασία του.Κι αυτό, προκειμένου να συλλάβει και κυρίως να αισθανθεί, τα ανεπίληπτα και αδιόρατα ψήγματα ζωής, που αφήνει αυτή η αλήθεια στο πέρασμά της.

Ανεβαίνω στο τόξο της Ίριδας

Θρυμματίζω το βιτρό του ουρανού

Ανασαίνω τον αέρα της δύναμης

Απ' τον αιθέρα της ψυχής,

Και μέσα απ τα Υπόγεια της Δύσης

παίρνω το δρόμο για τον Οίκο της Θεάς.

Από πάνω Γαλάζιοι Αετοί Μου δείχνουν τον δρόμο

Μια τρελή μάγισσα μου γνέφει:

Δεν έκανα λάθος.

Μπροστά μου το κόκκινο τούνελ

Εκεί που ανοίγεται η απέραντη Υγρή Φωτιά Εκεί που ο αέρας παρασύρει από κάτω προς τα πάνω

Εκεί που τα μυστικά της πέτρας Μιλάνε τη γλώσσα των σπηλαίων.

Εκεί, η Πύλη που χωρίζει το έξω από το μέσα,

Γκρεμίζεται.

Όλα έχουν μια πρωτόγευστη

Μοβ Μυρωδιά.

Και από κάτω, οι Λευκοί Κύκνοι,

Γλιστρούν στις μαλακές λίμνες.

* Άραγε λοιπόν, είναι η ματιά μου που βλέπει τα πράγματα ανατρεπτικά, αλλιώτικα, απρόοπτα, απροσδόκητα, άλλοτε καταμόβ, άλλοτε κατακόκκινα; * Ή είναι τα ίδια αυτά, τα πράγματα, έτσι που πέφτουν επάνω μας πια, που μετατρέπονται σε ανοιχτές πύλες και με καλούν να τα αφουγκραστώ οπτικά; * Είναι άραγε το Φως, ή μήπως η απόσταση που δημιουργεί την ‘Ελξη, ανάμεσα στον Παρατηρητή και το Παρατηρούμενο; * Ίσως όμως, πίσω από όλα αυτά, είσαι Εσύ τελικά, που κοιτάζεις αυτό που βλέπω κι απ αυτή την επαφή γεννιέται κάτι πάνω σε άγραφη λευκή επιφάνεια, το οποίο ως τότε δεν υπήρχε, μήτε στη Φύση, μήτε στην ως εκείνη τη στιγμή, γνωστή ζωή μας, έτσι όπως αυτή διεξάγεται πλέον.

* Κι αυτό, ακόμη το ψάχνω..

-------------------------------------------------------------------

Ποίημα της Κατερίνας Καραγιάννη από το μυθιστόρημά της το Ψώνιο εκδόσεις Λιβάνης.

Συνοπτικό Εργοβιογραφικό:

Η Κατερίνα Καραγιάννη Ιατροπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Πέρασε από τη δημοσιογραφία, (ΤΑ ΝΕΑ, ΠΡΩΤΗ, ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ, ΕΘΝΟΣ, ΤΟ ΑΡΘΡΟ, PLAYBOY, ELLE, ΚΡΑΤΙΚΗ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΑ) και παράλληλα ζωγράφιζε. Από ένα χρονικό σημείο και μετά, αυτό το «παράλληλα» έγινε αποκλειστική διαδρομή στα χρώματα, στις φόρμες και στο παιχνίδι του φωτός με τη σκιά, σπουδάζοντας ελεύθερα από εργαστήρι σε εργαστήρι, πάνω σε όλα αυτά. Έχει εκθέσει ατομικά και ομαδικά στην Ελλάδα και στο εξωτερικό: Γκαλερί Ζυγός, Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων, Τεχνόπολις, Λαύριο, Δημοτική Πινακοθήκη και «Φάμπρικα» Μυκόνου, CHILI ART GALLERY, “Πολυχώρος Πολύτροπον”, και το έργο της ταξίδεψε στην Περιοδεία της Διεθνούς Ομάδας Τέχνης «Αthens Art με άξονα την Αγία Πετρούπολη.
Έχει φιλοτεχνήσει εξώφυλλα βιβλίων κι έχει επιμεληθεί εικαστικά προγράμματα και ντοκιμαντέρ της ελληνικής τηλεόρασης. Έργα της υπάρχουν σε δημόσιους χώρους (Δημοτική Πινακοθήκη Μυκόνου, Πρεσβεία της Χιλής) καθώς και σε ιδιωτικές συλλογές. Είναι μέλος του ΕΕΤΕ. Ζει και εργάζεται στα Καλύβια του Αρχαίου Θορικού.

Από το προφίλ της στο fb Katerina Karagianni Iatropoulou οι φωτογραφίες των έργων της καθώς και τα κάτωθι :
Σπούδασε στο Deree College

Στο παρελθόν: 1o Λύκειο Αγίας Παρασκευής

Τόπος καταγωγής: Athens, Greece

Παντρεμένη με τον Δημήτρη Ιατρόπουλο

Aπό το τοίχο του συγγραφέα ποιητή στιχουργού Δημήτρη Ιατρόπουλου "έκλεψα " τα πολύ όμορφα αληθινά συγκινητικά τρυφερά λόγια του για την Κατερίνα του

8 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ: Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΜΟΥ

ΣΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ, ΔΕΥΤΕΡΑ ΣΤΙΣ 8 ΤΟ ΒΡΑΔΑΚΙ Η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΟΥ ΕΚΘΕΤΕΙ ΤΗΝ ΚΑIΝΟΥΡΓΙΑ (ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ) ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΗΣ

ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ ΝΑ ΣΑΣ ΑΝΤΑΜΩΣΩ ΕΚΕΙ ΝΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕ ΚΙ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ, Σ’ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΣΤΟΛΙΣΕΙ ΤΟ ΕΜΠΑ ΤΟΥ ΦΕΤΙΝΟΥ ΜΑΣ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ ΜΕ ΑΚΡΙΒΕΣ ΜΝΗΜΕΣ ΚΑΙ ΠΑΝΑΚΡΙΒΕΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ

ΑΠΟ ΜΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΟΥΣΑ ΜΟΝΟΝ ΟΤΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΜΕ ΤΟ (ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ) ΧΑΡΙΣΜΑ ΠΡΩΤΑ Ν’ ΑΓΑΠΑΕΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΝΑ ΥΠΟΛΟΓΙΖΕΙ..

-------------------------------------------------------------------------------------

Δημήτρης Ιατρόπουλος

23 Αυγούστου στις 12:28 μ.μ. ·

Φωτογραφία από από την έκθεση 21 Καλλιτέχνες του Σαρωνικού Γαβρίλος Γωγώ Μιχάλη στο ΠΕΣ ΠΟΛΥΤΡΟΠΟΝ : Κατερίνα και Δημήτρης το ζεύγος Ιατρόπουλου μπροστά στο υπέροχο έργο της καλλιτέχνιδας

Aπό αριστερά η εικαστικός Πέγκυ Γραφάκου, η γράφων το άρθρο Πετρούλα Σίνη, ο συγγραφέας Δημήτρης Ιατρόπουλος και η ζωγράφος δημοσιογράφος Κατερίνα Καραγιάννη Ιατροπούλου

Πίνακας της Κατερίνας Καραγιάννη Ιατροπούλου που στάθηκε πηγή έμπνευσής μου http://petroulasini.blogspot.gr/2014/05/blog-post_3343.html .
O τίτλος του ποιήματός μου παραφράζοντας τα λόγια του Δημήτρη Ιατρόπουλου
" όσο απομακρυνόμαστε δείχνει πιο αυστηρός " δείχνοντας μου τον πίνακα της συζύγου του στην έκθεση του ΠΕΣ ΠΟΛΥΤΡΟΠΟΝ. http://poihtikakailogotexnikaanalogia.blogspot.gr/2014/09/blog-post_7.html

Διαβάστε επίσης :
Η ζωγράφος Κατερίνα Καραγιάννη - Ιατροπούλου "Θυμάται..."

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην –πάντα- αγαπημένη Αθήνα. Πέρασα από τη δημοσιογραφία ( εφημερίδες: ΤΑ ΝΕΑ, Πρώτη (η ιστορική), ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ, ΕΘΝΟΣ, ΤΟ ΑΡΘΡΟ, περιοδικά Playboy, ELLE, EINAI, κρατικό ραδιόφωνο) και παράλληλα ζωγράφιζα.
Από ένα σημείο και μετά αυτό το ‘παράλληλα’ έγινε αποκλειστική διαδρομή στα χρώματα, στις φόρμες και στο παιχνίδι του φωτός με τη σκιά, σπουδάζοντας ελεύθερα πάνω σε όλα αυτά. Έχω εκθέσει ατομικά και ομαδικά στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (Γκαλερί Ζυγός, Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων, Τεχνόπολις, Λαύριο, Μύκονο καθώς και στη ρωσική περιοδεία της διεθνούς ομάδας Τέχνης “Athens Art” με άξονα την Αγία Πετρούπολη).
Έχω φιλοτεχνήσει εξώφυλλα βιβλίων κι έκανα την εικαστική επιμέλεια σε προγράμματα και ντοκιμαντέρ της ελληνικής τηλεόρασης.
Έργα μου υπάρχουν σε δημόσιους χώρους (Δημοτική Πινακοθήκη Μυκόνου, Πρεσβεία της Χιλής…) καθώς και σε ιδιωτικές συλλογές. Είμαι μέλος του ΕΕΤΕ. Ζω και εργάζομαι στα Καλύβια του Αρχαίου Θορικού.

Θυμάμαι…
…την πιο σκληρή αλήθεια: «Όλα είναι ένα ψέμα-μια ανάσα, μια πνοή- σα λουλούδι κάποιο χέρι- θα μας κόψει μιαν αυγή». Η μόνη αλήθεια. Σκληρή αλλά και ανακουφιστική.
…μια έντονη μυρωδιά των παιδικών μου χρόνων:Οι άκρες των χειλιών της μάνας μου όταν με φιλούσε μικρό κοριτσάκι που μόλις είχαμε φάει από μια φέτα πορτοκάλι. Αυτά, τα πορτοκαλιστά, χειμωνιάτικα φιλιά μας στα δροσερά μας μάγουλα.
…την ωραιότερη εκδρομή: με το Δημήτρη, στην Ισπανία, πριν από τρία χρόνια. Από πόλη σε πόλη με τρένο, χωρίς σχεδιασμό, ελεύθεροι κι ωραίοι, με γέλια και πολλή πολλή χαρά.
…το αγαπημένο μου παιχνίδι: «Ο δολοφόνος με το κλείσιμο του ματιού». Ήμουν είκοσι όταν το παίζαμε με τα παιδιά στην εφημερίδα. Μοίραζε κάποιος τα σπιρτόξυλα κι όποιος είχε το κομμένο ήταν ο δολοφόνος. Απίστευτο παιχνίδι, τελείως χαζό για τους μεγάλους. Ακόμα και αργότερα όταν κατάφερνα να πείσω την παρέα να το παίξουμε η αδρεναλίνη ανέβαινε στα ύψη. Τελευταία σταματήσαμε να το παίζουμε πια, γιατί τη θέση του πήραν οι πραγματικοί Δολοφόνοι, αυτοί που σκοτώνουν όνειρα και ζωές υπογράφοντας λεόντειες συμβάσεις με τη μοίρα των λαών. Και τώρα ακόμα όμως η αδρεναλίνη ανεβαίνει πραγματικά επικίνδυνα.
…μια ανομολόγητη αμαρτία: Αμαρτία εξομολογούμενη, ουκ εστίν αμαρτία.
…μια στιγμή απελευθέρωσης: Όταν αισθάνθηκα ότι μπορούμε να ζήσουμε οι δύο μας ο-που-δή-πο-τε. Φτάνει να είμαστε γεροί και μαζί.
…την πρώτη μου επανάσταση: Όταν έκανα μια έτσι, στα 24 μου, και κάπνισα για πρώτη φορά μπροστά στον πατέρα μου. Δεν είχα ξεκινήσει πολύ νωρίς το κάπνισμα, αλλά ένιωθα σα να τον κοροϊδεύω αν κάπνιζα μια ζωή κρυφά του.

…τη στιγμή που δεν είχε επιστροφή:Κάθε δρόμος που άνοιγε στη ζωή μου δεν είχε επιστροφή. Είχε μόνο έξοδο.
…το αξέχαστο χρώμα μια εικόνας: Όλα τα μωβ που έχω ζωγραφίσει και, φαντάζομαι, αυτό το χρώμα της τελευταίας εικόνας που θα πάρω μαζί μου φεύγοντας.
…το πιο πικρό δάκρυ: Για τον πατέρα μου. Την μάνα μου. Την αδελφή μου.
…το όνειρο που με ξαγρύπνησε: Για να ήταν ικανό να με ξαγρυπνήσει θα πει πως θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον. Οπότε γιατί να ξαγρυπνήσω και να το χάσω…
…το μυστικό που διέρρευσε: Ουδέν μυστικόν-κρυπτόν υπό τον ήλιο (κι ευτυχώς δηλαδή).
…την απροσδόκητη γοητεία: Στα πρώτα νεανικά χρόνια που όλα φαίνονται καινούργια και προς ανακάλυψη: οι λέξεις, τα νοήματα, οι δρόμοι, οι ματιές, οι έρωτες. Κι αυτή η απίστευτα γοητευτική αυταπάτη πως όλα γεννήθηκαν μόνο για μας, αποκλειστικά.

…το ισχυρότερο άλλοθι: Δεν υπάρχουν ισχυρά άλλοθι όπως δεν υπάρχει και τέλειο έγκλημα.
…το ανεκπλήρωτο θέλω: Έχω εκπαιδεύσει τα «θέλω» μου δίπλα στα «μπορώ» μου. Έτσι είμαστε ευχαριστημένοι και οι… τρεις. Θέλω όμως να (και θα) πετάξω μια μέρα πάνω από τα κύματα. Κι αφού δεν μπορώ πάνω σ’ έναν αετό, θα μπορέσω να το κάνω, πιστεύω πάνω σε ένα parapente.
…την εντονότερη σύγκρουση: Κάθε φορά που αποφασίζω να τσακίσω ένα κομμάτι εγωισμού. Δίνω μια γερή, κι ύστερα το σπάζω σε μικρά μικρά κομματάκια, μέχρι να γίνει σκόνη. Τη κρατάω στο χέρι μου και την αποχωρίζομαι με απόλαυση φυσώντας τη να την παρασύρει ο αέρας.
…μια χαρακτηριστική γεύση: Όλα έχουν μια πρωτόγευστη, μοβ μυρωδιά.
…μια επαναλαμβανόμενη φαντασίωση: Κάτι, δηλαδή, σα νεύρωση; Όχι, επαναλαμβανόμενη. Μία κάθε φορά.
…το ελάττωμα μου που αγάπησα: Έτσι ή αλλιώς τα ελαττώματα είναι ανώφελο να τα κυνηγάω. Είναι σαν τη παραφασάδα πάνω στο ύφασμα. Αν σου αρέσει και το αγαπάς, κι έχεις και λίγη δημιουργική φαντασία, το μετατρέπεις σε κάτι. Του δένεις έναν κόμπο, του βάζεις ένα στολίδι, του φοράς ένα λουλούδι, του κεντάς λίγο χρώμα. Αν δεν σου αρέσει και δεν το αγαπάς, το πετάς. Αλλά πετάς τέτοιο ύφασμα;
…την αθεράπευτη ενοχή: Καμία ενοχή. Ούτε για μένα ούτε για άλλον. Όλα γίνονται όπως πρέπει να γίνουν, τη σωστή στιγμή. Εμείς, πιστεύω, πότε βιαζόμαστε, ή πότε αργοπορούμε να δώσουμε τη σωστή ερμηνεία.
…ένα εκκωφαντικό πρέπει: Κάνει τόσο θόρυβο το «πρέπει» που έχω ορκιστεί να μην-πρέπει-να –πρέπει.
…το κάτι που έμεινε αναλλοίωτο: «…και τις πέτρες τις αλλάζει ο καιρός». Μόνο η αγάπη μου.

…έναν ήχο που φυλακίστηκε για πάντα: Εκείνος ο γδούπος που ακούστηκε καθώς σωριαζόταν από τις σφαίρες, το άψυχο σώμα του παππού μου, στο πάτωμα. Ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με τον δεκαεφτάχρονο τότε πατέρα μου που τον είχε κρύψει ο παππούς κάτω από το κρεβάτι για να τον γλιτώσει. Ήταν Δεκέμβρης του 44. Εκείνο το «γντουπ» ταξίδεψε στο χρόνο και φυλακίστηκε στο γονεϊκό μου dna.
…το πιο μελαγχολικό μου βράδυ:Έχει μια γλύκα το μελαγχολικό αλλά και το βράδυ. Ζευγαρώνουν τέλεια τα δυό τους. Κι αν τα αφήσεις να γλιστρήσουν ως το ξημέρωμα μπορεί να γεννηθεί ένα έργο, ένα ποίημα, μια ωραία αυγή.
…τη στιγμή που άλλαξε τη ροή των πραγμάτων: Όταν γεννήθηκα. Τότε μου φαίνεται άλλαξε η ροή των πραγμάτων μου.
…την προδοσία που δέχτηκα: Αυτή των ημερών μας…
…την πληγή που άνοιξα: Συνειδητά, τουλάχιστον, ούτε άνοιξα, ούτε έξυσα.

Υ.Γ. Ύστερα από την προσωπική μας επικοινωνία , όπου ζήτησα στην Κατερίνα Καραγιάννη Ιατροπούλου να γίνει η δημοσιογράφος του εαυτού της μια και ήταν δημοσιογράφος .

Μου απάντησε : " ...τώρα, όσο για το << δημοσιογράφος>> αν και λένε οτι μια φορά δημοσιογράφος , είσαι για πάντα, εγώ επισήμως έχω αποποιηθεί αυτή την ιδιότητα καθώς πλέον και εδώ και πολλά χρόνια έχω αφιερώσει τη ζωή μου στη ζωγραφική."

Όπου θυμήθηκα ένα δημοσίευμα που είχα διαβάσει ψάχνοντας για εκείνην στο ίντερνετ για άλλο άρθρο μου όταν πρωτογνωριστήκαμε ... σας το παραθέτω :

Κατερίνα Ιατροπούλου: Νεραϊδένια ζωγράφος

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Στη μνήμη του συναδέλφου Γιώργου Κοίλιαρη, που υπέκυψε στα τραύματα μιας ζωής επικίνδυνων ανταποκρίσεων απο το μέτωπο . Σε όλους αυτούς που αγαπήσαμε και μας εγκατέλειψαν ξαφνικά χωρίς κουβέντα.

Την Κατερίνα Καραγιάννη τη γνώρισα στην πρωτόλλεια εργασιακή μου σχέση με την εφημερίδα «Πρώτη», που βρισκόταν κάπου μακρυά στην Πατησίων με εκδότη τον πατέρα της Ηλέκτρας και σημερινό εκδότη μου στο "Ημερολόγιο Αβάνας" Χρήστο Καλογρίτσα.

Ημασταν μια ομάδα νεαρών δημοσιογράφων με όρεξη και ζέση για τη δουλειά, με πάθος και απόλυτη ειλικρίνεια μεταξύ μας, με τρελλό κέφι για πάρτυ και ξεφαντώματα μετα τις σκληρές ώρες του ρεπορτάζ. Ανάμεσά τους πολλοί γνωστοί και συμβιβασμένοι σήμερα μεγαλοδημοσιογράφοι, κάποιοι που έφυγαν ξαφνικά κι αναπάντεχα απο τη ζωή και άλλοι πιό ονειροπόλοι, που στράφηκαν στην τέχνη ή σε άλλες εναλλακτικές μορφές γραφής δίνοντας διέξοδο στα όνειρά τους.

Στην τελευταία κατηγορία ανήκει η Κατερίνα Καραγιάννη, που ξεκίνησε απο την ποίηση, μπήκε στη δημοσιογραφία και βγήκε νικήτρια, αναμετρώμενη με τον άγραφο μουσαμά της εικαστικής τέχνης.

Ηταν η ομορφότερη γυναίκα που είχα δεί ποτέ σε δημοσιογραφικά έδρανα. Ψηλή, χυμώδης, με σγουρά μαλλιά και δύο εκφραστικά μάτια, έκοβε την ανάσα των ανδρών συναδέλφων στο πέρασμά της. Αναστέναζε ολάκερη η Πρώτη όταν καθόταν στο γραφείο, αλλά εκείνη με την αφοπλιστική αφέλεια ενός παιδιού δεν φάνηκε ποτέ να συνειδητοποιεί το απόλυτο κάλλος της θηλυκότητάς της.

Γελούσε και σκόρπιζε το γάργαρο γέλιο της παντού. Δεν συναγωνιζόταν κανένα και τίποτα, ήταν ευχαριστημένη με την καθημερινότητα που κυλούσε στη γυναικεία σελίδα υπο τον τίτλο «Πέντε Γυναίκες Γράφουν» ( Αρτεμις Τζίτζη, Κατερίνα Καραγιάννη, Βίκη Σαντοριναίου, Σοφία Πατραμάνη και Ιουστίνη Φραγκούλη αν δεν με απατάει η μνήμη μου και η μνήμη της Κατερίνας!)

Τα Σαββατοκύριακα κυλούσανε μέσα σε εκδρομές- με κατεύθυνση προπάντων την αγαπημένη Λευκάδα- και η Κατερίνα αναδυόταν απο τη θάλασσα σαν Αφροδίτη των ονείρων. Στο νησί μου κατάφερε να σαγηνεύσει τους πάντες με την ομορφιά της και προπάντων με εκείνη την απίστευτη αθωότητά της.

Εκτοτε χαθήκαμε για τα καλά. Εμένα ο δρόμος με έφερε στο Μόντρεαλ κι εκείνη συνέχισε στην Αθήνα. Δεν είχα νέα της επι μια εικοσαετία τώρα. Και ξαφνικά ένα βράδυ έφθασε στο μέιλ μου ένα τρυφερό γράμμα απο την Κατερίνα Καραγιάννη-Ιατροπούλου που ξαναμπήκε δειλά στη ζωή μου για να μου θυμίσει την υπέροχη αθώα οικειότητα των νεανικών μας χρόνων.Η Κατερίνα Καραγιάννη έχει παντρευτεί το μεγάλο στιχουργό και ποιητή Δημήτρη Ιατρόπουλο , που έχει δώσει απο τα μεγαλύτερα αριστουργήματα στο έντεχνο ελληνικό τραγούδι.

Ετσι η Κατερίνα Ιατροπούλου ζεί στα Καλύβια Αττικής με τον αγαπημένο της κι εκτός απο τη στήλη των εικαστικών στην εφημερίδα Αρθρο, έχει εγκαταλείψει τη δημοσιογραφία της επιβίωσης. Η Κατερίνα έβαλε το νεραϊδένιο της ταλέντο στο πινέλλο και ζωγραφίζει σήμερα πανέμορφα έργα, που αναδίδουν αυτή τη δική της αισθαντική ματιά για τον κόσμο.

Δεν γνωρίζω περισσότερα για την πορεία της παρεκτός για μια έκθεση που έκανε πριν απο μερικά χρόνια στη γκαλερί Ζυγός, «Σαν μαγεμένο το μυαλό μου φτερουγίζει,» δανεισμένο από τον στίχο του κλασικού ρεμπέτικου του Δημήτρη Γκόγκου-Μπαγιαντέρα.
Φαινομενικά ανεικονικά, αλλά με άρτια σύνθεση και σφιχτή δομή που δείχνει την ωριμότητά της, τα έργα της χαρακτηρίζονται από μια έντονη ονειρική διάθεση. Η έκθεση πλαισιώνεται και από επιλεγμένα έργα που δείχνουν την πορεία της νέας ζωγράφου μέχρι την τωρινή της δουλειά», όπως αναφέρει η δημοσίευση.

Μου έστειλε κάποια απο τα έργα της , τα οποία μοιράζομαι μαζί σας σε φωτογραφίες, κι ενώ δεν είμαι εικαστικός, το ένστικτό μου με οδηγεί να διακρίνω στο έργο της μια γνησιότητα που αποπνέει αυτή η αιώνια αναζήτηση της αληθινής καλλιτέχνιδας.

Είμαι περήφανη και συγκινημένη που μια γυναίκα της δικής μου δημοσιογραφικής γενιάς ξέφυγε απο το ρεύμα, έκλεισε τ΄αυτιά της στις σειρήνες της τηλεόρασης και ζωγραφίζει στο μουσαμά όσα της λέει η ψυχή της, το πνεύμα της και το αλάθητο αισθητήριο της δημιουργικής της φύσης. Είμαι περήφανη που μια υπέροχη ζωγράφος είναι η χθεσινή και η σημερινή και η παντοτινή μου φίλη Κατερίνα Καραγιάννη- Ιατροπούλου.

Και οι διαρκείς και προστιθέμενες φυγές των κοινών φίλων μας ενώνουν, έτσι δεν είναι Κατερίνα;